Zoals elk jaar organiseert Emerce de Eday met als ondertitel Digital Business Conference. Uitgerust met een iPad en iPhone ging ik luisteren naar tech specialisten van over de hele wereld die ons over hun ervaringen vertelden.
De eerste keynote zette gelijk de goede toon en kreeg het publiek daar waar het de hele dag over zou gaan. Het ontmoetingspunt tussen technologie en de mens. Pamela Pavliscak liet zien hoe we een 'relatie' beginnen te krijgen met technologie door deze toe te passen op de meest intieme momenten van ons leven en die toegang te geven tot onze emoties. Daarnaast gaf ze aan dat we ook emoties hebben voor de technologie zelf. Experimenten laten zien dat wanneer we een emotionele relatie met een robot hebben (ja dat kan), het moeilijk wordt om bijvoorbeeld hem te vernietigen wanneer daar om wordt gevraagd. Technologie wordt steeds menselijker en maakt interactie met onze emoties.
Pamela heeft ons begeleid door vier hoofdthema's:
Emphaty for all
Augmented emphaty
Emphatic companions
Emphatic technology
Al deze trends hebben de gemeenschappelijke deler dat we met behulp van technologie andere mensen willen verbinden, zelfs als er fysieke afstand is.
Eén van de voorbeelden was een kleine robot die ons de mogelijkheid geeft om op afstand te kussen. De naam is Kissenger en wordt beschreven als ‘World's first mobile kiss messenger’. Zonder al te diep op het onderwerp in te gaan, zien we dat zelfs in de wereld van de erotiek veel producten worden gemaakt met vergelijkbare kenmerken. Technologie helpt ons fysieke en mentale afstanden te overbruggen.
We gebruiken technologie ook om onze diepste emoties te uiten. Voor degenen die zijn opgegroeid zonder internet is dit vaak moeilijk te begrijpen, maar voor de online generatie is het vanzelfsprekend om te communiceren via Instagram, Facebook of andere online platformen. We moeten niet verbaasd opkijken wanneer we 'selfies' zien tijdens een begrafenis of diepgaande bekentenissen op YouTube bekijken. Ik heb het gevoel dat we steeds vaker dit soort uitingen gaan krijgen en accepteren.
Emoties en technologie blijken steeds vaker hand in hand te gaan. Aangezien het mogelijk is emoties te analyseren, kunnen we bijvoorbeeld worden geholpen deze te beheersen. De applicaties die dit doen worden Mood Trackers genoemd. Het zijn methoden die in de wetenschap worden gebruikt en vervolgens worden vertaald in applicaties om ons te helpen bewust te worden van onze emoties. Het doel is om ze vervolgens te corrigeren. Met een beetje inbeeldingsvermogen kunnen we gemakkelijk voorspellen dat er applicaties zullen worden gemaakt die helpen emoties aan te sturen tijdens een videoconferentie. De camera kijkt naar je uitdrukkingen, je stem wordt geanalyseerd en in realtime word je voorgesteld hoe je je moet gedragen om het beste gesprek te voeren. Als we nog een stap verder gaan, zie je de mogelijkheid om de technologie in de chat zelf te vragen om je uitdrukkingen te wijzigen zonder dat zelf te hoeven doen. De technologieën die dit mogelijk maken, zijn dezelfde die worden gebruikt voor Deep Fake.
We kunnen nog verder gaan. Wat te denken als je een kopie van jezelf kunt maken dat contact met je opneemt om je een spiegel voor te houden? Replika is een applicatie gemaakt om een dergelijke situatie te creëren. Neem de tijd, bekijk deze video, ik vind het een heel bijzonder idee.
En opnieuw sta je oog in oog met het grote dilemma. Wie ben ik en wil ik mezelf delen met technologie?
Het zijn best heftige ontwikkelingen en weet niet of dit mij heel gelukkig maakt. Niet zo zeer omdat het kan maar door de mogelijke gevolgen?
En dan vraag ik me af:
Hoe bereiden we ons voor op dit fenomeen?
Hoe behouden we onze onafhankelijkheid?
Hoe blijven we individuen? Deze vraag zal veel vaker worden gesteld nu technologische ontwikkelingen zo dicht bij ons komen en in sommige gevallen zelfs bij ons binnendringen (denk aan cyborgs en biotech). Hoe gaan we om met het feit dat intelligentie kunstmatig wordt, nu onze emoties probleemloos in digitale sensoren kunnen vloeien waardoor een laag, een filter gaat ontstaan tussen ons en de werkelijkheid? De Amerikaanse filosoof Don Ihde bestudeert dit en legt uit hoe we technologie gebruiken om de wereld te begrijpen, en hoe de wereld het gebruikt om ons te begrijpen. Het eenvoudige gebruik van Google Maps is een voorbeeld. Wij begrijpen hoe en waar te gaan, terwijl de wereld om ons heen dezelfde technologie gebruikt om te begrijpen waar wij heen gaan. Deze technologische lagen tussen ons en de wereld, deze filters, worden steeds dikker en lijken steeds vaker onmisbaar om te kunnen functioneren.
Daarom moeten we blijven nadenken ...
We zullen ook steeds meer horen over synthetische realiteiten. We hebben gezien dat technologie dichter bij onze emoties komt en dat de wereld door ons wordt gedigitaliseerd met duizelingwekkende snelheid. Denk bijvoorbeeld aan Internet of Things. Samen produceren we als het ware een digitale kopie van de wereld waar de data de grondstof wordt van onze economie. Dit bevestigt dat 'data' het nieuwe goud is. De sensoren in de wereld (ik zie mensen ook als sensoren) geven real time informatie door voor het sturen van de economie. Gaan we hierdoor richting een vraaggestuurde economie? Ik kom hier verderop op terug.
Juist omdat alles in data wordt omgezet, zijn we ook hard aan het uitzoeken hoe data alles zou kunnen worden. Zeg maar...het omgekeerde proces. Heel veel bedrijven zijn opzoek naar toepassingen hiervoor.
Syntetische personen Andy Polaine liet ons zien hoe kunstmatige intelligentie nieuwe mensen creëert die we in kunnen zetten. Met alle foto's van mensen die beschikbaar zijn, kunnen we nieuwe mensen creëren door middel van 'machine learning'. Machine learning heeft 100.000 gezichten gegenereerd klaar voor gebruik. Juist over dit thema heb ik een vlog gemaakt dat enkele gedachten verder uitwerkt.
Hier vind je de site waar Andy het over had.
We kunnen nieuwe afbeeldingen maken door meer of minder parameters in te stellen, zoals huid- of oogkleur of etniciteit, maar we kunnen ook creëren wat nog niet bestaat. Runway is vergelijkbaar met 'photoshop on stereoids!' Ik kan proberen te beschrijven wat het doet, maar een video zegt meer dan duizend woorden.
Runway heeft een YouTube kanaal met verschillende voorbeelden.
Een ander soortgelijk experiment is Interactive Sketch & Fill, software dat een schets tegelijkertijd om kan zetten in een afbeelding. Tot op heden is het een experiment, maar het laat wel zien wat voor mogelijkheden kunnen worden aangeboden.
Alles is fake Ik kan niet anders denken dat alles wat we via de media zien steeds meer nep is. Afbeeldingen, stemmen, video's, allemaal fake. Maar waarom gebeurt dit?
Allereerst willen we het zelf. We maken wetten die de verspreiding van persoonlijke gegevens voorkomen. We zijn bang dat deze gegevens tegen ons zullen worden gebruikt en we willen door de wet worden beschermd. Hiervoor zijn we opzoek naar oplossingen die synthetische modellen maken.
Dan zijn er ook redenen met betrekking tot productiekosten. Als we ze exponentieel kunnen verlagen omdat ze zijn gemaakt door 'machine learning', accepteren we het resultaat, zelfs wanneer het verschilt van het echte. Afbeeldingen maken die 'niet bestaan' tegen gedecimeerde prijzen klinkt als een no-brainer.
We willen er ook voor zorgen dat het beeld dat we gebruiken door data kan worden aangestuurd en zich dynamisch aanpast aan een data bron. Als we bijvoorbeeld in het weerbericht op televisie een landschap zien dat het actuele type weer uitbeeldt, willen we dat het muteert aan de hand van live data. Dat kan veel makkelijker met digitale modellen.
En dan hebben we de media zelf. We zijn beïnvloed in onze perceptie en hebben een beeld gecreëerd dat voor iedereen werkt. Het stereotype. We zijn 'getraind' om afbeeldingen als een symbool te zien. Het zwembad is blauw, de persoon is atletisch, het eten is perfect, de sneeuw is vlekkeloos wit.
Zelfs in de supermarkt geven we waarde aan producten, afhankelijk van hoe ze aan ons worden gepresenteerd. Een rechte komkommer is beter dan een kromme. We weten allemaal dat het niet waar is, maar prefereren in sommige gevallen de perfecte wereld.
Maar wie zorgt hier voor?
Eh ... hier wordt het interessant. Voor een deel zijn het degenen die ons iets willen verkopen, die ons willen verleiden, in de overtuiging dat ze weten wat we zouden willen hebben. Inderdaad, degenen die nog meer willen verkopen omdat ze gegijzeld worden door hun economische model.
De exponentieel groeiende technologie zal hier invloed op hebben. Modellen kunnen worden omgekeerd en China geeft ons een voorbeeld.
Data-economie
Viveca Chan is de CEO van We Marketing Group. Zij zijn de grootste onafhankelijke groep in China en werken voor alle grote merken in het land. Zij liet ons zien hoe ze het model hebben omgekeerd, geholpen door de beschikbare data op de markt. Om deze verandering in de juiste context te plaatsen moet ik aangeven dat alle gegevens die in China door mensen worden gecreëerd in handen zijn van drie conglomeraten; Baidu, Alibaba en Tencent. Deze drie hebben een ecosysteem van applicaties en platformen opgebouwd dat de gegevens van al hun klanten inzichtelijk maakt. Het concept van privacy in China is heel anders dan wat we in andere landen kennen, ze zeggen dat het een kwestie van cultuur is ;)
Deze realiteit maakt de weg vrij voor een omgekeerd economisch model, waarbij het gedrag en behoefte van mensen producten in beweging brengt. Merken denken niet langer na over het creëren van behoefte, maar reageren op de vraag die wij genereren.
Bij de ontwikkeling van een product kijken ze eerst naar datastromen en de wens van de mensen, vervolgens kijken ze welk distributiemodel het meest geschikt is om het product aan te bieden, waarna ze het product maken. Dan pas gaan ze het merk creëren dat overeenkomt met het product.
Dit model is bijvoorbeeld toegepast op het koffiemerk Luckin, dat zich in 12 maanden ontwikkelde van nul tot de verkoop van 90 miljoen capsules koffie via mobiel, gecombineerd met sociale media activiteiten en e-commerce.
Ik heb hier nog steeds geen duidelijke mening over. Privacy, surveillance-economie, politieke invloed, dit zijn zeker aspecten die ons aan het denken zetten, maar ik zie ook een model waarbij we de grondstoffen van de wereld op een veel slimmere manier kunnen delven, waar we produceren wat we nodig hebben en toegankelijk maken zonder waste en voor een eerlijke prijs.
Waar we heen gaan weet ik niet, maar één ding is zeker, de reis is nu al gestart en die doen we allemaal samen.